چگونه جمهوری اسلامی همیشه با بحران آفرینی به بقای خودش ادامه داده است؟

آتش‌بازی حکومت جمهوری اسلامی  با «طالبان و مجاهدین»!

جواد ظریف، وزیر خارجه جمهوری اسلامی 

دیپلماسی مداخله‌جویانه‌ی جمهوری اسلامی ، به افغانستان رسیده و دیر نیست که «میوه‌ی بحران» بدهد!

به چرخش‌های ظریف در یک سال اخیر توجه کنید. در تیرماه ۹۶ گفت: «کشورهایی که طالبان را در افغانستان به رسمیت شناختند، حامی افراطی‌گری و تروریسم بودند.» و حالا می‌گوید: «طالبان به دعوت ما برای ارتباطات رسمی به تهران آمدند و بر نقش طالبان در آینده‌ی افغانستان تأکید داریم!»

-        مدتهاست گزارش‌هایی از حضور طالبان در ایران شنیده می‌شود. تماس‌های مستمر، آموزش و تجهیز نظامی طالبان، «مداخله‌ی آشکار ایران در امور داخلی افغانستان» است که برای امنیت ایران خطری جدی است.

-        سفر اخیر عراقچی برای «انتقال خواسته‌های طالبان» به دولت افغانستان چه معنایی دارد؟

-        همچنین سخنان ظریف و تأکیدش بر «نقش طالبان در دولت آینده افغانستان» چیزی جز دخالت در امور افغانستان است؟ ظریف به تلویزیون هندی (NDTV) گفته: «غیرممکن است طالبان در دولت آینده‌ی افغانستان هیچ نقشی نداشته باشند!»

-        سئوال این است؛ «دادن نقش به طالبان» از کِی جزو اختیارات ایران شده؟ چگونه ظریف می‌پندارد می‌تواند در حیاط همسایگان سرک بکشد؟ و آیا اگر دیگرانی هم متقابلاً چنین کنند، مسئول بحران‌های محتوم کیست؟

شاه حسین مرتضوی، سخنگوی دولت افغانستان

-        شاه‌حسین مرتضوی از سخنگویان دولت کابل گفته: «مقام‌های وزارت خارجه ایران به عنوان سخنگویان طالبان عمل می‌کنند! اگر ایران معتقد به ‹گفتگو برای راه حل› هست، چرا راه گفتگو را با گروه‌های مخالف خودش از جمله ‹مجاهدین خلق› بسته است؟ چرا ایران برای حل بحران سیاسی این سالهایش از ‹راه گفتگو› اقدامی نمی‌کند؟ آیا بهتر نبود به جای شنیدن صدای طالبان، ایران صدای مخالفان خود مانند ‹موسوی یا کروبی› را بشنود؟»

۱- رژیم ملاها با مداخله هایش؛ «مجوز مداخله‌ی متقابل» را به دیگران می‌دهد. آیا آمادگی‌ و توان مدیریتش را دارد؟

۲- در صورت شکایت دولت افغانستان در محاکم جهانی، (بابت بمب‌گذاری‌ها و تروریسم طالبان در افغانستان)، کابل می‌تواند تهران را به عنوان «همدست و شریک جرم طالبان» مورد پیگرد قرار دهد. آیا دولت تدبیر؛ تبعات سنگین آن را می‌داند؟

۳- با این حمایت فتنه‌گرانه، نظام دارد «واسطه‌ی تحمیل طالبان بر حکومت افغانستان» می‌شود! اگر «دیگران» هم، شبیه همین کار را مثلاً برای «تحمیل مجاهدین خلق بر ج-ا» بکنند، نتیجه چه خواهد شد؟

۴- این آتش‌بازی خطرناک توسط «وزارت خارجه و ظریف» هدایت می‌شود و نمی‌توان آن را به تنهایی بر دوش حکومت انداخت و دولت را هم «بی‌خبر» دانست! روحانی چه پاسخی برای ملت دارد؟

Posted in: مقالات سیاسی